Barnalegir vísindamenn...vísindaleg börn

Nýlegar rannsóknir sýna að smábörn eru vísindamenn. Aðferð vísinda byggir á prófanlegum tilgátum, t.d. þeirri hugmynd að plöntur þurfi koltvíldi til að lifa. Tilgáturnar eru prófaðar, með því t.d. að neita plöntum um koltvíldi, og niðurstöðurnar metnar. Sannarlega felur hin vísindalega aðferð meira í sér, eins og einfaldleika, samanburð við aðra þekkingu og kröfu um innra samræmi tilgátunar. 

Nýlegar rannsóknir hafa sýnt að leikskólabörn hegða sér eins og vísindamenn, til að reyna að skilja veröldina. Þau fá hugmyndir, prufa þær og læra af niðurstöðunum. Þegar börn komast yfir nýtt leikfang, þá prufa þau að snerta það, hrista, hreyfa og toga, til að læra á eiginleika þess. með orðum Alison Gopnik í Science.

For example, Cook et al. (33) performed a variant of the “blicket detector” experiments using “pop-beads,” small plastic beads that could be hooked together to make larger units. First, the experimenter put individual beads on the machine. One group of 4-year-olds saw that some of the beads made the machine go and some didn’t. A second group saw that all the beads made the machine go. Then, the experimenter simply gave the children the machine and two new beads that were hooked together and let them play.

The “some beads” condition sets up a causal problem for the children: Which beads make the machine go? To solve that problem, you need to test each bead by itself. The “all beads” condition does not; children can assume that both beads will make the machine go. Sure enough, children spontaneously pulled the beads apart and tested them separately in their play in the “some beads” condition but not in the otherwise identical “all beads” condition.

....These results indicate that when young children face a causal puzzle, they try to solve that puzzle in their spontaneous play. Children’s actions ensure that they receive causally relevant and informative evidence. Once that evidence is generated through play, children can use it to make the correct causal inferences.

Börn eru einnig næm (viðkvæm) fyrir kennslu, ef þau sjá fullorðinn hegða sér á ákveðinn hátt með tiltekinni lokaniðurstöðu, þá eru þau líkleg til að endurtaka allt ferlið. Ef fullorðinn stendur á einum fæti, galar eins og hani og fær síðan kexköku, þá munu börnin reyna það sama. Slík kennsla er náttúrulega lykillinn að því að miðla þekkingu milli kynslóða, en getur einnig leitt til trúarlegrar og atferlislegrar innrætingar (sbr. skipulögð trúarbrögð, fótboltadýrkun, strippbúllutísku).

Tilraunir hafa einnig sýnt að börn eru einnig viðkvæm fyrir kennslu. Ef leiðbeinandi, kennari, fóstra eða foreldri, sýnir þeim hvernig á að gera hlutinn þá eru þau ólíklegri til að gera eigin tilraunir.

Gopnik ræðir þetta einnig:

This work also should raise serious red flags about recent pressure, both from parents and policy-makers, to make preschools more structured and academic—more like schools. This research is new, so it’s not surprising that early childhood policy-makers still routinely hold an outdated view of development. ....

The new work, then, provides a scientific foundation for a long tradition of “inquiry-based” science education. But our new understanding of children’s intuitive science ought to help us go beyond just a general emphasis on active inquiry. Instead, it could lead us to much more specific and scientifically supported proposals for education. Science itself could help turn young children’s natural curiosity and brilliance into better science teaching and learning.

Leiðrétting. Titillinn var áður barnalegir vísindamenn.

Alison Gopnik Scientific Thinking in Young Children: Theoretical Advances, Empirical Research, and Policy Implications Science 28 September 2012:Vol. 337 no. 6102 pp. 1623-1627 DOI: 10.1126/science.1223416

SINDYA N. BHANOO Scientific Inquiry Among the Preschool Set NY Times (October 1, 2012)