Náttúrufræðingurinn leikur lausum hala

Nýjasta hefti Náttúrufræðingsins er komið út og var sent til félagasmanna í Hinu Íslenska Náttúrufræðifélagi, og einnig á almennan markað (skyldi maður vona).

Forsíðuna prýðir mynda af Blávatni, nýjasta vatni landsins sem myndaðist við bráðnun Oksins. Þar fjallar Hilmar J. Malmquist og félagar um jarðfræði og lífríki vatnsins.

Meðal annara greina sem mér þóttu sérstaklega forvitnilegar, eru greinar um Ferskvatnsmarflærnar sem lifðu af ísaldir (eftir Snæbjörn Pálsson), stofnmat á grjótakrabba (eftir Sindra og félaga) og kynning á mögulegum tengslum sjálfsáts fruma og taugahrörnunarsjúkdóma (eftir Pétur H. Petersen).

Því miður er hvorki yfirlit greina, né nokkuð annað tengt heftinu á vefnum. Það er reyndar ótækt að almennt rit um íslenska náttúrufræði skuli vera í læstum aðgangi í 5 ár, og hafa svo litla rafræna viðveru. Í veruleika 21 aldar, þar sem skemmtiiðnaðurinn grípur alla athygli hafa fræðimenn og áhugamenn um náttúru ekki efni á því að grafa svona fallegt tímarit sem Náttúrufræðinginn einungis í pappír og hampa honum ekki á rafrænum vettvangi. 

http://www.hin.is/flokkar.asp?flokkur=188

http://timarit.is/

Einnig má minnast á mjög lofsvert og jákvætt framtak.

HÍN og Náttúruminjasafn Íslands standa fyrir samkeppni um einkennismerki Náttúruminjasafnsins. Fyrir listræna náttúrufræðinga er eftir töluverðu að slægjast, 1.000.000 verða veittar fyrir vinningstillöguna.

Tillögum skal skila í lokuðu umslagi merktu dulnefni í Hönnunarmiðstöð Íslands, Vonarstræti 4b, 101 Reykjavík, fyrir kl. 12.00, miðvikudaginn 15. janúar 2014.

Samkeppni um einkennismerki Náttúruminjasafns Íslands

Mynd er af vefnum www.nsv.is, afrituð á leyfis en í góðri meiningu.

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.1.2014 kl. 21:13]

Ferskvatnsmarflærnar eru sérlega áhugaverðar! En spurning hvort þetta tímarit nær ekki bara alveg til þeirra sem hafa áhuga. Hinir geta verið í poppinu.

[Kristinn Snævar Jónsson, 4.1.2014 kl. 12:25]

Vissulega er þörf á að efla áhuga sem flestra á raungreinum eins og náttúrufræði og umhverfi okkar og vistkerfi almennt. Sérstaklega er æskilegt að vekja áhuga ungs fólks, sem er enn í undirbúningsnámi og er að velja sér náms- og starfsvettvang. Til þess að vekja athygli unga fólksins þarf að notast við þær aðferðir og tækni sem höfðar til þess og hvað eina sem gagnast. Rafrænir miðlar eru þar ofarlega á blaði á samt markvissri og áhugavekjandi kynningu á réttum vettvangi.

[Arnar Pálsson, 4.1.2014 kl. 14:17]

Þakkir Sigurður og Kristinn fyrir innleggin.

Lykilspurningin er vitanlega sú, hver er markhópur Náttúrufræðingsins?

Nú er greinilega reynt að höfða til náttúrufræðinga, fræðimanna, kennara og annara sem hafa áhuga á náttúru lands og heims.

En eins og Kristinn minnist á þá er ungviðið og almenningur einnig mikilvægir hópar í samfélaginu, sem gætu verið innan seilingar Náttúrufræðingsins.

Mér skilst að í Færeyjum sé n.k. náttúrufræðingur, en markhópurinn er víðari og greinarnar almennari eðlis.

En jafnvel þótt að náttúrufræðingurinn sé einungis ætlaður afmörkuðum hópi, þá finnst hálf kjánalegt að hafa hann ekki á netinu og ekki sýnilegri en nú er.

[Höskuldur Búi Jónsson, 4.1.2014 kl. 20:55]

Sammála Arnar - hvað með fróðleiksfús ungmenni. Ég segi fyrir mig að ég hafði ekki hugmynd um að Náttúrufræðingurinn væri til fyrr en ég var kominn í Háskóla... Ég hefði svo sannarlega verið til í að lesa Náttúrufræðinginn fyrr.

[Arnar Pálsson, 10.1.2014 kl. 08:58]

Ágætur punktur Höskuldur.

Sumir halda því fram að vísindamenn þurfi að vera skemmtilegri, og léttari á bárunni, til þess að ná athygli fólks og miðla mikilvægi vísinda.

Aðrir segja að við megum ekki skrumskæla vísindin, þau eigi ekki að reka eins og vinsældarkeppni eða sirkus (ég ætla ekki að taka dæmi hér - en þau er nokkur og skelfileg).

Þetta er náttúrulega ýktustu viðhorfin, og vísindamenn geta ekki tapað á því að reyna að miðla lykilniðurstöðum, eðli vísinda, áhuga sínum á viðfangsefninu á sem skýrastan og aðgengilegastan hátt.

[Haraldur Rafn Ingvason, 15.1.2014 kl. 17:08]

Svona í tilefni athugasemdarinnar hér að ofan:

How to write consistently boring scientific literature